บอย จอย รัน

นานๆจะได้ แว้บ ลุกออกจากเก้าอี้สำนักงาน แต่หาใช่จะว่าจะออกไปเตร็ดเตร เพียงแค่เดินทางไปทำงานนอกสถานที่เท่านั้น

จุดหมายคือ CentralWorld โหลดสัมภาระ ย้ำว่า สัมภาระ จริงๆ ส่วนตัวมีความบ้าบิ่นในการแบกสิ่งของทั้งที่ จำเป็น และ แทบไม่จำเป็น ติดตัวไปไหนมาด้วยเสมอ และแน่นอน กล้องถ่ายภาพ ก็ พาแนบกายแอบในกระเป๋าทุกครั้ง

ในระหว่างเส้นทางการเดินจากสถานี รถไฟฟ้า บีทีเอส สยาม ไป CentralWorld ผู้คนเดินสวนกันไปมาตลอดเส้นทาง จนสายตาผมไปเหลือบ เจอภาพที่ผมต้องรีบควักงัดกล้องออกมาถ่ายบัดนั้น

คือต้องเกริ่นเลยว่า ตอนที่กดถ่าย ภาพนี้ ผมไม่ได้ลังเล หรือ จัดองค์ประกอบภาพอะไรเลย งัดปั๊บ ชักภาพเลย แต่ อารมณ์ ในตอนนั้น มันพุ่งๆยังไงไม่รู้

ทำไม เด็ก แม่งแกร่งจังวะ ผมกดถ่ายไป ภาพเดียวถ้วน เพราะอยากใช้เวลา ยืนดู เด็กคนนี้ สักพัก และ ตระหนักในใจ

“กู จะทุกข์ กว่าเด็ก คนนี้ จริงเหรอวะ”

หมุนตัวเดินต่อ ทิ้งให้น้อง นั่งนิ่งพิงเสาต้นนั้นต่อไป น้องทำหน้าที่น้อง กูต้องทำหน้าที่กู

เดินหาไม่ถึง 10 ลมหายใจ กล้องในมือก็ถูกยกมาเพื่อจับภาพ คน คน นี้

ถ่ายเสร็จก้มหน้ามองภาพในกล้อง เอ๋าาาาา เงยหน้าจะมอง ลุง อีกที แต่ทำไม โดนรุม มิด ขนาดนั้นเนี่ย

บางทีก็ไม่อยากจำกัดความ ว่า คนไทย คนพุทธ อะไรให้ชัดเจน กว้างๆไปเลยแล้วกัน มนุษย์นี่แม่งกว้าง กว่า และ ลึกกว่า จักรวาล นี้จริงๆ

กู จะถึงมั๊ย CentrlWorld

ภาพส่งท้ายก่อนพาตัวเองเข้าแหล่งเจริญเย็นฉ่ำกลางใจกรุงฯ ก็กลายเป็นภาพที่ ไม่ได้ สะท้อนอะไรมากมาย แต่มุมปากเราขยับขึ้นหลังได้เก็บภาพ เติมความรู้สึกบางอย่างให้ จิตใจตัวเองมัน พอง ขึ้นนิดนึง

แล้วพบกันอีก

#โต๊ะกินข้าวสตูดิโอ