ภาพนี้ถูกถ่ายเมื่อ วันศุกร์ ที่ 2 กุมภาพันธ์ ในตอนเช้าเวลาที่ทั้งพ่อบอยและแม่จอย กระวีกระวาด เตรียมตัวไปทำงาน ยิ่งเข็มนาฬิกาเลยตัวเลขที่ขาดหมายไว้แล้วด้วย!!!
ผมต้องบอกตามตรงนะครับ ผมแพ้สายตา ลูกตัวเอง !!!
มีแรงดึงดูดมหศาลมากในแววตานั้น เวลาที่จ้องเข้าไป โลก เวลา และ สิ่งรอบกาย ดูจะช้าลง
นี่คงเป็นหนึ่งในอาการ ของการเป็นพ่อคนแน่ๆ ผมคิดไว้แบบนั้น
ตามชื่อเรื่องครับ “96 วัน”
ไม่น่าเชื่อเลย วันเวลาเดินทางผ่านมารวดเร็ว จนผมเองก็สะดุ้งโหยงเมื่อนับวันที่ผ่านมา แต่ด้วยชีวิตประจำวัน ที่ต้องออกจากบ้านไปทำงาน ทำให้ผมรู้สึกเสียดายเวลาที่จะได้เลี้ยงดู รัน เหมือนกัน ออกจากบ้านตอนเช้า-กับเข้าบ้านตอนค่ำ เป็นบรรทัดฐานที่จองจำ และกดขี่ วิถีชีวิตจริงๆ บางครั้งก็รู้สึกอยากมี ต้นทุนที่มากพอ พอจนเราสามารถใช้ชีวิตเหนือแบบแผนปุถุชนทั่วไป แต่ก็…..เพ้อเจ้อทั้งเพ ผมยังต้องดำเนินชีวิต สร้างรากฐาน ให้ รัน ต่อไป รวมทั้ง จอย ด้วย
พอได้ลองเขียนอะไรพวกนี้ บางทีก็ดีเหมือนกัน ได้หลับตามองย้อนลงไปในความทรงจำที่เราเดินทางผ่านมา เห็นได้ชัดเจน อยู่อย่างนึง จอย เป็นผู้หญิงที่ผมควรยกย่องอีก 1 คน
เป็นแม่คน ไม่ใช่เรื่องง่าย! รายละเอียดในแต่ละอย่างที่ จอย ต้องพบเจอ คงเยอะพอๆกับ ข้อมูลที่อยู่ในเซิร์ฟเวอร์ ของกูเกิล แล้วคุณลองจินตนาการดูแล้วกัน ว่า 96 วันที่ผ่านมา มันจะสนุกสนานขนาดไหน ถ้าเป็นคุณเองที่ต้องมาเดินทางผ่าน 96 วันนี้ 🙂
บอย จอย รัน 